وقوع همزمان دو پدیده تخریب جنگل ها و افزایش جمعیت در دهه‌های اخیر از یک سو و اجرایی شدن طرح تنفس جنگل های شمال کشور از سوی دیگر موجب شده است که تولید چوب به ویژه صنوبر در اراضی زراعی اهمیت مضاعف یابد. این تولیدات ضمن تأمین نیازهای چوبی جمعیت رو به رشد، مانع فشار بیشتر بر جنگل های طبیعی باقیمانده می‌شوند. از اینرو توسعه صنوبرکاری برای تأمین نیازهای چوبی صنایع و مصارف عمومی ضرورت بیشتری یافت. این مقاله سعی دارد با تشریح وضعیت صنوبرکاری های سنتی، راهکارهای افزایش راندمان تولید را با مقایسه نتایج حاصل از یک طرح تحقیقاتی مشخص ارائه نماید. به این منظور از نتایج طرح تحقیقاتی کشت تلفیقی صنوبر با محصولات زراعی- علوفه‌ای استفاده شد تا بر مزایای اجرای روش کشت تلفیقی نسبت به صنوبرکاری‌های سنتی صحه گذاشته شود. در این تحقیق از تیمارهای فاصله کاشت صنوبر در ترکیب با حضور گیاه کف و یا بدون آن استفاده شده است. نتایج این تحقیق نشان داد که ترکیب تیمار آمیخته صنوبر و یونجه در فاصله کاشت 6*3 متر بهترین عملکرد را دارد.
)